... það má sjálfsagt kalla þetta hvað sem er en svona lítur þetta út fyrir mér.  Ég kalla þetta lestrarþynnku.

Málið er að ég skráði mig í HÍ þetta haustið, svosem ekkert merklegt, bara nám með fullri vinnu og átti ekkert að vera rosalegt mál. 

Nema hvað, allt í einu hvarf líf mitt í einhverja þokumóðu verkefnaskila og lestrar. Skyndilega átti ég mér ekkert líf.  Þegar komið var heim eftir vinnu, tók við massívur lestur, einstaklingsverkefni og hópverkefni , kjellan hafði allti einu engan tíma til að tala við fólk og krakkarnir voru fóðraðir á teikát oftar en ekki. Ekki það að táningurinn kvartaði mikið en þið verðið að viðurkenna að þetta getur orðið dáldið þreytt, jafnvel fyrir táning.

Helgarnar fara í lestur og ef ekki lestur, þá skriftir, oftast bæði, sem og kvöldin og ég sit uppi með stanslausa lestrarþynnku... Sem væri kannski í fínu lagi ef maður hefði verið að skemmta sér... og það sem betra er að maður borgar stórfé til að koma sér í þessa aðstöðu.

Ég get ekki gengið undir neinum merkjum og fer því ekki oft í göngur af neinu tagi.

Og þó ég svosem skilji konseptið á bak við druslugöngu og stend með þolendum allskonar ofbeldis særir orðið drusla mig ennþá.  

Við sem höfum orðið fyrir jafn grófri misnotkun og ofbeldi og ég hef orðið, vitum hvað það er að bera þennan stimpil frá blautu barnsbeini, löngu áður en við höfðum í raun aldur eða þroska til að bera hann.  Og það mótaði okkur fyrir lífstíð.  Mér persónulega finnst ekkert mikið varið í að klæða mig upp í eitthvað sem ég er ekki.  

En við verðum að koma út og tala þó við förum ekki í neinar göngur og það þarf ekki að gera það á forsíðum blaðanna og nafngreina alla.  Sannleikurinn gerir þig frjálsa.  Ég hef ekki verið mikið fyrir að tala og það er ekki útaf neinum heigulshætti.  Þrjóturinn átti afkomendur og skyldmenni sem ekki áttu neina sök á hans pervertisma.  

Það tók mig mörg löng ár að fatta hvað mér hafði verið gert og að fyrirgefa, en til þess að geta fyrirgefið varð ég að horfa kalt á málið, skoða það frá öllum hliðum. Líka ofbeldið sem ég varð fyrir afhópi unglingspilta sem barn í 12 ára bekk.

Ég er ekki reið, sumt af þessu fólkin hefur ekki átt sjö dagana sæla.  En einhverntíma skrifaði ég litla nótu og setti á fésbókina mína, það var mín leið til að afgreiða ofbeldið og þá reiddist náinn ættingi verulega illa, hann vildi ekki fyrirgefa viðkomandi, fyrir honum var það eins og viðurkenna réttmæti alls eineltisins og ofbeldisins. 

Fyrirgefningin er ekki til að samþykkja eitthvað sem er svo ófyrirgefanlegt og óbætanlegt.  Hún er til að leysa þolandann.  Ég er komin á þann stað að mér er sama hvernig þessu fólki vegnar í lífinu, ég finn ekki fyrir neinni hefnigirni.  Ég veit nefnilega að ég hef hið góða mín megin, ég á rétt á öllu því góða sem aðrir eiga og ég fæ það.  Karma lætur ekki að sér hæða. 

Fór að hugsa.  Ég verð oft svolítið andleg, en reynsla mín af trúariðkunum er allsekki neitt til að tala um, ég helgaði líf mitt kirkju og lofgjörðarsöng í mörg ár, kom held ég fram á nánast hverju sviði sem til er.  Söng meðal annars fjögurra daga samkomuherferð með lungnabólgu og helgina áður fimm gospeltónleika með alvarlega flensu sem vafalaust leiddi til lungnabólgunnar helgina eftir.

Það gerði ég af hugsjón og án þess að fa borgað krónu fyrir.  En eftir þetta fór ég að hugsa.  Fólk sem er svona algerlega gefið málstaðnum verður oft svo tillitslaust við aðra af því að það skilur ekki að aðrir geri ekki eins.  Svo kemur þessi fórnarlambskomplexa, enginn nennir og ég verð að gera allt.  Ég sá það svo mikið í kringum mig.  Ef ég drep mig á einhverri þjónustu er ég ekki mikið að gagnast öðrum. Svo ég hætti þessu öllu. Þetta borgar sig ekki.

Mig langar meira til að helga mig því sem sameinar trúarbrögð.  Þegar betur er að gáð stendur margt svipað í trúarritunum og þegar búið er að hreinsa burt allan trúarhroka, útilokun, fyrirdæmingu, morðæði og dálkadrátt, ganga þau út á mikið til það sama - kærleikann og virðinguna fyrir sköpuninni, manninum og öllu því sem lifir.  Og aflinu sem knýr sköpunina.

Ást og virðing. 

Það er langt síðan ég bloggaði síðast.  Langaði bara ekki til þess.  Kannski fannst mér bara ritstíllinn minn leiðinlegur og ég ekki kunna nógu mikið á sjálfa mig til að geta komið því frá mér sem ég vildi.  Það leit bara ekki vel út.  Ég þurfti að læra.

En þetta brölt var samt gott fyrir mig að einu leyti.  Ég sem aldrei hafði þorað að viðra skoðanir mínar og lét aðra segja mér hvað ég átti að hugsa og segja og hélt friðinn hvar sem ég fór hvað sem það kostaði, vandist því að sjá það sem ég las og vandist tilhugsuninni um að aðrir sæju það. Það sýndi mér líka manneskju sem ég kærði mig ekki mikið um að vera, manneskju sem samræmdist hvorki sannfæringu minni né eðli, ágætlega menntuð kona var að skrifa eins og manneskja sem ekki hefði einusinni klárað barnaskólann.  Eiginlega bara hálfgerður aumingi með lítið á milli eyrnanna.  Mér líkaði það ekki.

Vegferð mín byrjaði á því að ég ákvað að taka hugarfar mitt alveg í gegn.  Og hætta að nöldra á kaffistofunni.  Ég ákvað að hætta að vera förnarlamb.  Taka ábyrgð á því sem ég hleypti inná mig og reyna að komast að því hvað ég sjálf snerist mest um.  Þetta hætti að snúast um hvað aðrir gerðu og fókusinn færðist yfir á hvað ég var að gera og hugsa.  Hvað mér sjálfri fannst og hvernig ég sjálf vildi vera.  Ég vildi vera bjartsýn og jákvæð manneskja sem skipti máli.  Pollýanna flutti inn.

Ég gekk í stjórnmálaflokk.  Það var það besta sem ég gat gert.  Þar lærði ég hvað fólk hugsaði sem raunverulega hafði áhuga á að breyta heiminum. Fólk sem ekki sætti sig bara við að kvarta undan óréttlæti heimsins við eldhúsborðið heima.  Þegar leið á gat ég lagt mat á mína sannfæringu versus þeirra sannfæringu.   Eftir mína fyrstu kosningabaráttu, þar sem allir voru á móti okkur og virkilega reyndi á hana Pollýönnu, landaði ég stöðu í ráði og svo stýrihóp og síðan tvö tímabil í stjórn flokksins. Allt á sama kjörtímabilinu.  Þetta voru alltsaman hlutir sem ég hvorki treysti mér í né hafði nokkurntíma þorað að gera en tókst á við og viti menn, þetta gekk alltsaman ágætlega og ég lærði svo mikið.  Þetta herti mig svakalega og ég er mikið þakklát fyrir þessa reynslu.  En ég þroskaðist pínufrá þessu fólki, þetta var bara liður í vegferðinni minni og leit að sjálfri mér.  Rétt undir lok kjörtímabilsins fór ég í annan flokk og það var það skemmtilegasta sem ég hef nokkurntíma gert. Hver veit, ég gæti verið þriggja eða fjögurra flokka manneskja undir lokin, en þarf ekkert að skammast mín neitt fyrir það, þetta er einfaldlega partur af mínu þroskaferli, ferli sem ég neitaði sjálfri mér um í svo mörg ár,  og leit minni að kjarnanum í mér.

Ég og Pollýanna erum vinkonur og hún er ekkert að flytja út.  Hvað tekur við, hef ég ekki hugmynd um. Það er fullt að læra. Veit ekki neitt.  Nema bara það að ég er þakklát og mér gengur betur, bæði vinnulega og andlega en alltaf áður.  Ég hef líka komist að því að ég er sterkari en margir - og sjálfstæðari og get tekist á við svo margt, í raun er mér farið að þykja það gaman, ég leita orðið uppi áskoranir.