Að vera drusla

Ég get ekki gengið undir neinum merkjum og fer því ekki oft í göngur af neinu tagi.

Og þó ég svosem skilji konseptið á bak við druslugöngu og stend með þolendum allskonar ofbeldis særir orðið drusla mig ennþá.  

Við sem höfum orðið fyrir jafn grófri misnotkun og ofbeldi og ég hef orðið, vitum hvað það er að bera þennan stimpil frá blautu barnsbeini, löngu áður en við höfðum í raun aldur eða þroska til að bera hann.  Og það mótaði okkur fyrir lífstíð.  Mér persónulega finnst ekkert mikið varið í að klæða mig upp í eitthvað sem ég er ekki.  

En við verðum að koma út og tala þó við förum ekki í neinar göngur og það þarf ekki að gera það á forsíðum blaðanna og nafngreina alla.  Sannleikurinn gerir þig frjálsa.  Ég hef ekki verið mikið fyrir að tala og það er ekki útaf neinum heigulshætti.  Þrjóturinn átti afkomendur og skyldmenni sem ekki áttu neina sök á hans pervertisma.  

Það tók mig mörg löng ár að fatta hvað mér hafði verið gert og að fyrirgefa, en til þess að geta fyrirgefið varð ég að horfa kalt á málið, skoða það frá öllum hliðum. Líka ofbeldið sem ég varð fyrir afhópi unglingspilta sem barn í 12 ára bekk.

Ég er ekki reið, sumt af þessu fólkin hefur ekki átt sjö dagana sæla.  En einhverntíma skrifaði ég litla nótu og setti á fésbókina mína, það var mín leið til að afgreiða ofbeldið og þá reiddist náinn ættingi verulega illa, hann vildi ekki fyrirgefa viðkomandi, fyrir honum var það eins og viðurkenna réttmæti alls eineltisins og ofbeldisins. 

Fyrirgefningin er ekki til að samþykkja eitthvað sem er svo ófyrirgefanlegt og óbætanlegt.  Hún er til að leysa þolandann.  Ég er komin á þann stað að mér er sama hvernig þessu fólki vegnar í lífinu, ég finn ekki fyrir neinni hefnigirni.  Ég veit nefnilega að ég hef hið góða mín megin, ég á rétt á öllu því góða sem aðrir eiga og ég fæ það.  Karma lætur ekki að sér hæða.